رتبه بندی مناطق روستایی ایران ازنظر دستیابی به امکانات فناوری اطلاعات و ارتباطات با بهره گیری از روش topsis

امروزه فناوری­های پیشرفته به عنوان یکی از شاخص­های اصلی رشد، توسعه و اعتلای کشورها محسوب می­شوند. بااین حال، وجود شکاف دیجیتالی بین مناطق شهری و روستایی یکی از نگرانی­های عمده در خصوص توسعه فناوری های ارتباطی است زیرا چنین شکافی مناطق روستایی را از مزایای سیاست­های توسعه، بی­بهره و یا کم بهره کرده و فاصله بین شهر و روستا را افزایش می­دهد. به منظور دستیابی به رشد متوازن و همه­جانبه در مناطق روستایی لازم است وضعیت روستاهای مختلف ازنظر دستیابی به امکانات مربوط به فناوری اطلاعات و ارتباطات، ارزیابی و نقاط ضعف شناسایی و سیاست گذاری های لازم برای بهبود و اصلاح شرایط آن ها انجام گیرد. رتبه­بندی مناطق روستایی ازنظر دسترسی به امکانات فوق می­تواند در دستیابی به این مهم مؤثر باشد. در تحقیق حاضر، دو هدف دنبال شده است. اول، بررسی تأثیر عامل فناوری اطلاعات و ارتباطات بر توسعه بخش کشاورزی و دوم، رتبه­بندی مناطق روستایی ازنظر دستیابی به امکانات فناوری اطلاعات و ارتباطات با استفاده از تکنیک topsisو روش موزون جمع­پذیر سلسله مراتبی است. برای دستیابی به هدف اول، شاخص مربوط به فناوری اطلاعات و ارتباطات محاسبه شده، سپس تأثیر آن بر تابع رشد بخش کشاورزی ارزیابی گردیده است. نتایج به دست آمده نشان می­دهد فناوری اطلاعات و ارتباطات بر شاخص­های مربوط به توسعه، تأثیر مثبت و معنی­دار داشته است. بر اساس رتبه­بندی­های انجام شده، استان­های تهران، خراسان رضوی و فارس به ترتیب بیشترین دسترسی را به امکانات فناوری اطلاعات و ارتباطات داشته ­اند.